پیغام

حبیب الرحمن بٹالوی

اِک بزرگ ڈِٹّھا، بیٹھا راہ دے وِچ
او بے تحاشا پیا رَووندا سِی
لوکاں پُچھیا، بابا! کی ہویا؟
کہن لگا …… میں ربّ رحیم اَگّے
اپنی تے گنہگار بندیاں دِی
معافی دی بڑی مِنّت کیتی
تیری مہربانی جے بخش دیویں
تو خالق تے مخلوق تیری
رب آکھیا اشک ندامت دا
بخشش دا اِک بہانہ اے
جیہڑا وِی مَینوں پکاردا اَے
میں پیار دے نال جواب دیناں
تے جیہڑ ا وی کو ئی احسان کردا
میں لَکَّھاں دا اوہنوں ثواب دیناں
اے سُن کے یارو ! بڑے درد دے نال
میں اِک اِک بندے نوں آکھیا سی
کر فکر توں کجھ قیامت دا
اے ویلا مُڑ ہتھ آوناں نئیں
میرا رب تے اُودُوں مَن گیا سی
پر لوکی پَیہڑے سن نئیں منّے
او دنیا دے وِچ اپنے ڈُبّے ہوئے نے
جے آخرت دا اوہناں نوں خیال ای نئیں

…………………………………………
فیر اک دن قبرستان دے وچ
اوہو بابا پیا رُوندا سی
لوکاں پچھیا، بابا! ہُن کی ہویا؟
کیوں جان اپنی ہلکان کرناں
کل شہر دے وِچ پیا روندا سی
اَج اوہو گل قبرستان کرناں
بولیا ہُن مرن دے بعد اَج میں
ایہناں لوکاں نوں جد فیر پُچھیا
کیہن لگے اَسی ہن نادم آں
ساری عمر پاپ کما چَھڈّے
جے او بخشے تے اوہدی مہربانی
اَساں اَکھاں چو اَتھرو بہا چَھڈّے
گل کردیاں وی اَسی سنگنے آں
تے اﷲ کولوں معافی منگنے آں
قبراں والے تے ہن من گئے نے
پر مالک میرا اج نئیں مندا
کہندا، دروازہ توبہ دا بند ہویا
موت آگئی تے عمل وی بند ہوگئے
اودوں روز دا چڑہدا سورج وی
دیندا سی ایناں نوں پیغام میرا
تے کئی جنازے ایناں نئیں ڈِٹّھے ؟
جیہڑے قبراں ول جاوندے جھنجھوڑدے سن
تے بڑہاپے چ لگدے ٹُھڈّے وی
دیندے سی ایناں نوں پیام میرا
تے ایناں نوں کافی میں مہلت دِتّی
ایس گل دا اودوں اَپَا وِی سی
جے تھوڑی جئی گل اودوں من لیندے
وَگدا رحمت دا اودوں دریا وی سی
میں رحیم وی سی، کُھلّے راہ وی سی
تے ایناں دا اودوں ساہ وی سی